Mogę kupić ziemię na Księżycu?

Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak to jest możliwe, aby kupić ziemię na Księżycu? Nikt nie powiedział, że można dostać się kawałek ziemi księżyc pewnych luk w kodzie prawnej? Mówią, że wiele gwiazd brały udział w tym programie. Teraz mają prawo do własności satelity, który nie jest nawet firma lub kraj nie jest opanowane.

Mimo, że istnieją firmy, które sprzedają księżyc, rzeczywistość jest taka, że ​​traktaty międzynarodowe mówią, że Księżyc nie posiada żadnego innego kraju. Umowy te określają również, że istnieje księżyc z korzyścią dla wszystkich ludzi, a więc żaden kraj może dochodzić prawa własności do gruntu księżycowego. Ale co o własności prywatnej? Okazuje się, że nie jest tak prosta.

W skrócie, wylądować na Księżycu można kupić. Obecnie niektóre kraje planują budowę placówki oraz rozliczeń na naturalnym satelicie Ziemi. Europejska Agencja Kosmiczna planuje budowę „International wsi” w 2030 roku. NASA ma plany bazy księżycowej. Roscosmosem planuje założyć bazę na Księżycu w 2020s, a Chiny Narodowa Agencja Kosmiczna chce również spotkać w tym samym czasie.

Z powodu całego tego ruchu niedawno pojawiły się niezdrowe zainteresowanie w dziedzinie prawa na Księżycu i innych ciał niebieskich. Spójrzmy na historię „prawa space”?

Wideo: Czy mogę kupić księżyc?!?!

Traktacie o Przestrzeni Kosmicznej

27 stycznia 1967 Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Związek Radziecki usiadł i wypracowane porozumienie w sprawie badań i wykorzystania przestrzeni kosmicznej. Ponieważ Związek Radziecki i Amerykanie brali udział w wyścigu kosmicznym przez każdą władzę była obawa, że ​​druga ukaże się na pierwszej orbicie Księżyca lub chwytania, złapie przewagę i niech zasobów satelitarnych dla zła.

Tak więc, wszystkie strony podpisały „Traktat o zasadach działalności państw w zakresie badań i użytkowania przestrzeni kosmicznej”, czyli po prostu traktat o przestrzeni kosmicznej. Traktat wszedł w życie w dniu 10 października 1967 roku i stanowiły podstawę międzynarodowego prawa kosmicznego. Od września 2015 roku została podpisana przez 104 państw (24 więcej krajów podpisali traktat, ale nie ratyfikowała).

Podczas zamówienia następujące kontrole na zewnętrznych spraw kosmicznych ONZ (UNOOSA). Jest to poważny dokument z grupą artykułów, ustępów i niuansów prawnych. Ale najważniejsze jest to artykuł II Traktatu, który brzmi następująco:

„Przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, nie podlega krajowym środków zastrzeżeniu suwerenności w drodze użytkowania lub okupacji, ani w jakikolwiek inny sposób.”

„Luka” w umowie

Mimo wyraźnego stwierdzenia, że ​​przestrzeń kosmiczna należy do całej ludzkości i może być używany tylko dla wspólnego dobra, język jest specyficzny dla własności narodowej. Okazuje się, że nie ma zgody prawny od obecności lub braku zakazu prywatnych środków.

Artykuł II poruszył kwestię własności krajowym i nie mówi nic na temat praw osób lub podmiotów posiadających niczego w przestrzeni. Dlatego niektórzy twierdzą, że prawa własności powinny być uznane na podstawie jurysdykcji, zamiast suwerenności terytorialnej.

Jednak w artykule IV stwierdza, że ​​rządy są odpowiedzialne za działania którejkolwiek ze stron. Tak więc jasne jest, że umowa powinna mieć zastosowanie do wszystkich osób, czy są one publiczne czy prywatne.

„Państwa Strony Układu ponoszą odpowiedzialność międzynarodową dla krajowych działań w przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, czy takie działania podejmują podmioty rządowe lub pozarządowe, a także zapewnienie, że działania krajowe są przeprowadzane zgodnie z przepisami określonymi w niniejszej Umowie. Działalność podmiotów pozarządowych w przestrzeni kosmicznej, łącznie z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi, wymaga zezwolenia i ciągłego nadzoru ze strony państwa. - Strony Traktatu "

Innymi słowy, każda osoba, organizacja lub firma działająca w przestrzeni, jest odpowiedzialny rząd. Ale ponieważ przedmiotem własności prywatnej nie mówi nic, jakiś punkt do tej „luki” w umowie, który pozwala im się zakwalifikować i sprzedaży ziemi na Księżycu. Z powodu tej niejasności, były próby uzupełnień traktat kosmosu.

Traktat księżyc

Wideo: Księżyc

18 grudnia 1979 członkowie ONZ przedstawili umowę, która będzie stosowana do celów traktatu o przestrzeni kosmicznej i do zamknięcia luki hipotetyczne. Znany jako „Traktat Moon”, znany również jako Traktat o Księżycu, lub Umowy Księżyca, porozumienie było stworzenie ram prawnych dotyczących korzystania z Księżycem i innymi ciałami niebieskimi.

Jak traktat o przestrzeni kosmicznej, umowa ustalono, że księżyc powinny być wykorzystywane dla dobra całej ludzkości, nie stanowi jakiegokolwiek pojedynczego stanu. Traktat ten zakaz testowania broni, uzgodniono potrzebę przejrzystości wszelkich badań naukowych i że powinno być otwarte dla wszystkich, a narody, osoby i organizacje nie mogą twierdzić cokolwiek.

W praktyce ta umowa nie powiodło, ponieważ nie została ratyfikowana przez żadne państwo udział w eksploracji przestrzeni lub posiadające zdolność do uruchomienia rakiet. Tu, w Stanach Zjednoczonych i głównymi członkami UE i Rosja i Chiny i Japonia i Indie. Choć wyraźnie zabrania mieć krajowy i prywatną własność na Księżycu, lub wykorzystać go w widoku non-naukowych, traktat ten nie faktycznie mają zębów.

Ogólnie rzecz biorąc, nie ma nic, że zabrania firmom z posiadania ziemi na Księżycu. Jednak każdy, kto stara się sprzedać ziemię na Księżycu innego, nie jest w stanie zakwalifikować się do niego, a więc w rzeczywistości sprzedaje powietrze. Wszelkie dokumenty, które stwierdza, że ​​masz ziemi na Księżycu, jest nieważna, a nie krajem, który podpisał traktat o przestrzeni kosmicznej lub Traktatu o Księżycu, nie rozpoznaje.

Ponownie, jeśli można latać na Księżyc i budować osady, będzie bardzo trudne do zatrzymania. Ale to nie znaczy, że można położyć kres tej sprawie. Jeśli dużo agencji kosmicznych zacznie budować „International wioskę”, ponieważ firmy zaczynają działać wycieczki do rozpoczęcia poważnych bitew prawnych.