Opis i siedlisko dzikich koni Przewalskiego

W ciągu tysięcy lat ludzkiej komunii z przyrody znaleźć momenty, które staje się bolesne i gorzkie, na przykład, z niezdolności do odzyskania utraconych gatunków. Że taki los mógł zrozumieć wyjątkową zwierzę, jedynym gatunkiem dzikiego konia, który został zachowany z czasów starożytnych - koń Przewalskiego. Dwa gatunki może zniknąć z powodu ludzkiej interwencji, ale entuzjaści i biolodzy przeprowadzili wielką pracę, aby zachować pulę genów dzikich koni.

zawartość:

• historia
• siedliska
• Opis zewnętrzny
• Rola w życiu człowieka

historia

W literaturze popularnej, panuje przekonanie, że tylko pozostałe gatunki dzikich koni planety pochodzi od naszego słynnego rodaka Przewalskiego, ponieważ po raz pierwszy opisał ją. W rzeczywistości, wielki geograf, rzeczywiście, w jego drugiej podróży do Azji Środkowej widział dzikie konie, a nawet otrzymał dar skórę i czaszkę zwierzęcia. Ale tego rodzaju opisano tylko kolejny naukowiec, IS na tym materiale Polacy, dała nazwę koni na cześć słynnego odkrywcy Azji.

Już w czasie spotkania, siedlisko konia Przewalskiego był niewielki - od podnóża wschodniej Tien Shan we wschodniej części Ałtaju. Przez czterdziestych obszaru mieszkalnego ubiegłego wieku zmniejszyła się o połowę, a do końca tego stulecia koń Przewalskiego zniknął ze środowiska naturalnego. Ostatnim razem, kiedy widział rzekomo był w latach 80-tych na pograniczu Mongolii i Chinach, ale w tym przypadku nie jest wiarygodny sposób potwierdzony.

Sekretem takiego szybkiego odejścia od rodzaju ekosystem leży w biologii, a dokładniej w mechanizmach adaptacyjnych umożliwiających te konie niemal nienaruszonym stanie przetrwać wiele dziesiątków tysięcy lat. Niezdolność do przystosowania się do bardzo szybkich zmian w naturalnym środowisku praktycznie nie pozostawiając szans na przeżycie Koń Przewalskiego. I stało się jasne, niemal natychmiast po tym jak został opisany gatunek, więc została podjęta łapania dzikich koni. Zostały one po raz pierwszy zwrócił badaczy G. i M. Groom Grzhimailo, a następnie do ogrodów zoologicznych w różnych krajach zaczęli organizować wyprawę, aby uchwycić wyjątkowe konie. Jednak trudne warunki transportu i buntowniczej natury dzikich prowadzi do większej śmiertelności zwierząt, zoo, a wkrótce zrezygnował z ryby, preferując zakup źrebiąt. I tak się stało, że wszystkie osoby żyjące dziś przodkowie 12 koni urodzonych w stepy Dzungarii.

W Rosji, koń Przewalskiego został przywieziony do Askania Nowa Reserve (obecnie terytorium Ukrainy), właściciela FE Falz-Fein na początku 20 wieku. Interesujące jest to, że po 13 pokoleniach chowu wsobnego i siedlisk w ograniczonym obszarze zmieniła wygląd zwierząt. Sierść długa i falistych została krótka i błyszcząca, prawie 20% wzrostem masy klaczy, Tonkonog zniknęły i stał się znacznie szersze kopyta. Brak charakterystycznych pasz naturalnych siedlisk doprowadziło do utraty głównych cech konia Przewalskiego - krupnozubosti.

Innym słabym miejscem hodowli koni dzikich w niewoli był brak wymiana materiału genetycznego pomiędzy z ogrodów zoologicznych. Pod względem wyglądu inbredowej wkrótce zacznie umierać, a do przezwyciężenia skutków chowu wsobnego uczestniczył w hodowli koni mongolskich. Tak więc, w ogrodach zoologicznych, wraz z przedstawicielami gatunków i czystych próbek hybrydowe miejsce. Jednak po II wojnie światowej, liczba zwierząt spadła ponownie do 15 osób, a cała praca zaczęła ponownie.

Ważnym krokiem było ustanowienie ożywienie postaci miłośników Międzynarodowy Księga Stadna Erna Moore z Niemiec i Yuri Wilka z Czechosłowacji w 1960 roku. Ale naprawdę ożywienie koni Przewalskiego rozpoczęła się w Holandii w 1977 roku, kiedy to Conservation Fund i hodowla konia Przewalskiego został utworzony. Jej założyciele, Jan i Inge Bouman, przyciąga do pracy Fundacji Holandii rodziny królewskiej. Fundusz wyznaczył zadanie nie tylko opracować strategię hodowli dzikich koni w niewoli, w celu zmniejszenia liczby zgonów przez chów wsobny, ale również rozpocząć pracę na powrót koni w naturalnym środowisku.

W ciągu 10 lat Fundacja i Moskiewski Instytut Ekologii Zwierząt morfologia i Akademii Nauk ZSRR zaczął szukać odpowiednich siedlisk w Azji Środkowej i Mongolii. Najbardziej odpowiednim miejscem okazała się mongolski step Hustai-Nur, gdzie Park Narodowy został zorganizowany dzięki temu projektowi.

Pierwsza kwestia liczby dzikich koni 16 bramek została przeprowadzona w 1992 roku, a później nawet 68 goli został wydany w czterech etapach. Dla koni urodzonych w niewoli, dostosowując się do nowych siedlisk nie było łatwym zadaniem, pomimo wstępnej półdzikich istnienia. W pierwszej zimy zginęła jedna czwarta importowanych zwierząt, ale później koń przyzwyczajony. Za rok 2003, z 150 osób, tylko jedna trzecia zostały przywiezione, inni rodzą się w tych stepach.

Oprócz tego projektu, podobne prace są prowadzone w parku narodowym Tajin-Tal, znajduje się w Chinach. Interesujący eksperyment przeprowadzono na terytorium Ukrainy przez ponad ćwierć wieku temu, kiedy kilka zwierzęta zostały wypuszczone w czarnobylskiej strefie wyłączonej. Dość miękkie warunki ukraińskie stepy dozwolone zwierzęta aktywnie rozmnażać, a teraz ich liczba osiągnie 100 bramek.

siedliska

dziki koń Przewalskiego jest oryginalny mieszkańcy stepów i naczep pustyń. Niektórzy badacze uważali, że początkowo mieszkał w tego rodzaju stepów Europejskich na terytorium współczesnego Kazachstanu, Syberii Zachodniej aż do stepu Baraba i Wyżyna Sałairska. Jednak w momencie opisywania obszar konia Przewalskiego, gdzie mieszka, to skurczyła się do rozmiarów Jungar Gobi. Specyfika tych miejsc ma ostry kontynentalny, czyli gorąco, aż do 40 ⁰Z latem i do -34 ⁰Z zimą i małą ilością opadów. Ponadto, krajobraz był dość nierówny, istnieje małe góry, pagórki, wąwozy, które pomogły by uniknąć spotkania z naturalnych wrogów i używane jako schronienie.

Siedlisko Obszar badań konia Przewalskiego pokazał co zjada: dużą część diety reprezentowanego przez traw - perzu, Pióro trawa, kostrzewa. Dlatego w tych pustyniach koń Przewalskiego można było znaleźć tylko w oazach, gdzie jest jedzenie i wodę. W poszukiwaniu tych terytoriach zwierzęta zrobić wiele kilometrów korytarzy, wędrując przez Mongolię i Chiny. Zapewnić bezpieczeństwo tego podejścia może tylko stado życia, w którym nie było lidera, to ogier dorosłych i kilka klaczy z źrebiąt. Stając się dojrzałe płciowo, źrebięta poszedł i tworzą holostyakovye stad który wędrował do swojej edukacji.

Opis zewnętrzny

Wygląd konie Przewalskiego przekonująco dowodzi ich dostosowania do dzikiego życia stepowej na zdjęciu jest wyraźnie widoczny piasek-żółte lub czerwonawo-żółty kolor, doskonale maskując zwierzęta na pustyni. Ciemny wąski pas wzdłuż pleców wzmacnia tylko efekt połączenia z otaczającym terenem. Wysokość konia kłębie w zakresie od 120 do 146 cm, długość ciała wynosi od 2,2 m do 2,7 m, a masa może dochodzić do 300 kg. Duża głowa z krótkimi uszami korpusu zapalniczki, może być prawie biały jak kolor i brzuch. Ważne jest, aby pamiętać, że te konie mają bardzo czuły słuch i dobry węch, dzięki którym są w stanie zidentyfikować wroga w dużej odległości. Dlatego główną przyczyną śmierci był rodzaj, w zasadzie, niszczenie siedlisk, a następnie do fizycznej eksterminacji.

Gruba krótka szyja staje niskie więdnie, z tyłu jest rozciągnięta, osioł, krótkie lędźwie, zad lekko umięśnione. Cienkie krótkie nogi mają „kasztan”, które odróżniają ten gatunek od osły i Kulan, kubek w kształcie kopyta. Grzywa jest krótka i twarde, zawsze czarny, bez grzywki. Ogon jest zawsze zbyt czarne, długie, prawie do ziemi.

Średnia długość życia konia Przewalskiego ma około 25 lat. Dojrzałe płciowo zwierzęta stają się dość późno klaczka może przynieść pierwsze źrebię osiąga 3-4 lat i ogiery są gotowe do kopulacji w 4-5 lat. Gody odbywa się zwykle na wiosnę, ciąża trwa do 11,5 miesięcy, prawie rok, aż do następnego sezonu godowego, pielęgniarki matka źrebię. Muszę powiedzieć, że w stadzie związanej źrebiąt są bardzo opiekuńczy. Dowodem na to jest ciekawy fakt, badacz opisał zachowanie koni Przewalskiego. W nocy lub gdy jakieś dzieciaki zagrożenia jedziesz w kole utworzonym przez klaczy stojących na zad. Wszelkie wroga dostać się do źrebiąt powinien czuć pełną siłę kopyta wściekłych matek.

Rola w życiu człowieka

Większość naukowców doszli do wniosku, że koń domowy nie jest bezpośrednim potomkiem konia Przewalskiego, który jest niezależny typ, który mieszkał przez długi czas w Europie i Azji. Fakt ten ma istotne znaczenie dla zrozumienia procesu ewolucji ludzkości i mechanizmy procesu udomowienia zwierząt, zwłaszcza koni. Nie jest tajemnicą, że koń Przewalskiego jest bardzo trudne do udomowienie i twarde transfery niewoli. Jest to cecha tak komplikuje pracę uchwycić koni do ogrodów zoologicznych, wiele zwierząt zginęło, odmawiając jedzenia.

Jednym ze sposobów ochrony zagrożonych gatunków jest wprowadzenie go na listę rzadkich i zagrożonych gatunków. Konie Przewalskiego wpisany do Czerwonej Księgi Międzynarodowej i jego rosyjski odpowiednik. Ponadto, gatunek chroniony na mocy Konwencji, która określa zasady handlu specjalnie chronionych gatunków.

Dziś konie wolność nie mieszkają tylko w ogrodach zoologicznych lub na terytorium ich przodków. Coraz częściej rozwija prace nad tworzeniem parków narodowych, gdzie zwierzę żyje w środowisku naturalnym, ale pod nadzorem osoby. Jednym z takich projektów jest rozkładanie na naszych oczach w stepie Orenburg nazwie „Orenburg Tarpania”. Krótki opis, przedłożony przez publiczność, pozwala nam mieć nadzieję, że nie weźmie konia Przewalskiego korzeń, a Rosja będzie stepy z dzikich, pięknych i zaskakująco wolnych koni.