Klippshpringer - "compact" antylopa

Spis treści artykułu

• 1. oznaki zewnętrzne klippshpringera
• 2. siedliskowa springbuck
• 3. Niesamowita zdolność klippshpringerov
• 4. Moc Sasso
• 5. Lifestyle klippshpringerov
• 6. Liczba miniaturowych antylopy

Klippshpringerom zwane nietypowe okruchy-antylopę, która mieszka w Afryce. Jej inna nazwa - lub Sassa springbuck. W celu przyciągnięcia uwagi krewnych zwierząt wykonać serię wysokie skoki (często w tym samym miejscu), na których są one nazywane skoczków. Mimo, że te nazwy są rzadko stosowane.

Wygląd i funkcje życiowe klippshpringera ostro różnią się od innych antylop, więc zwierzę określone w odrębnym rodzaju.

oznaki zewnętrzne klippshpringera

Wbudowany Sasso wypraski: ma szeroki czaszki, zwężając się od podstawy do twarzy, cienkiej i giętkiej szyi, krótki w porównaniu z tułowia i nóg krótkiego ogona. Oprócz tego portretu szerokie uszy są bardzo wyraziste oczy i krótkie, proste rogi unikalne dla mężczyzn. Poza tym, że rogi mężczyźni różnią się od kobiet nieco mniejsze.

Farbowanie klippshpringerov zarówno szaro-brązowe piętrach, z szarym odcieniem bardziej wyraźne na zadzie, ogon i nogi, i piaskiem - na przedniej części tułowia. Czasami płaszcze brązowo tone Sasso dać słaby Zelentsy. Płaszcz springbuck wszystkim wyjątkowy: ona jest twarda, elastyczna, gładka na zewnątrz, ale jest luźna. Takie futro promuje zachowania ciepła w zimną noc i chroniony przed palącym słońcem.

siedliska springbuck

Klippshpringer porusza się małymi krokami, ale w chwilach niebezpieczeństwa, skacze wysoko i szybko ucieka. Ponadto, w odróżnieniu od innych małych, ale bardzo ruchliwe zwierzęta, Sasso wybredny.

Jeśli większość antylopy wolą otwarte przestrzenie, z wysokimi krzewami, klippshpringeram z ich petite ciała łatwiej jest mieszkać w tak zwanych resztek rozrzuconych w środku sawanny. Takie krajobrazy znajdują się w Afryce Wschodniej. Reprezentowane odstających wyjściowe skalne zazwyczaj małe, znajdują się one daleko od siebie.

Każdy resztka osiągnie kilkadziesiąt metrów wysokości, to springbuck - jest to dość górskich. Jednak, aby nazwać ich zwierzęta górskie nie może, ponieważ w poszukiwaniu pożywienia, pochodzą one z resztkowych wychodni i pasą się na okolicznych polach.

zbliża się niebezpieczeństwo sprawia klippshpringera ukryć się w bezpiecznych labirynty kamień spoczywa.

Niesamowita zdolność klippshpringerov

Łatwo jest poruszać się ogromne głazy Sassi pomogły niezwykły kopyto. Ich przednia powierzchnia charakteryzuje się wysoką wytrzymałością i odpornością na ścieranie na twardą powierzchnię, ale z tyłu i na dole skasowane znacznie szybciej. Dzięki takiej strukturze klippshpringerov kopyta jak samo-ostrzenia zębów gryzoni i stożkowe.

Jeśli spojrzeć na stronie antylopy kopyt, może się wydawać, że stoi na palcach, tak małe, to ich powierzchnia nośna. To pomaga klippshpringeram balansowanie na wąskich powierzchniach o dużym nachyleniu i mistrzowskich, jak zrobić dobrze znane kozice.

posiłki Sassi

feed springbuck na traw, liści, krzewów, porosty, soczyste owoce i nasiona roślin strączkowych. Przy braku okruchów spożywczych antylopy migrować w poszukiwaniu odpowiednich części. Ale brak wody jest absolutnie straszne dla zwierząt tego typu, ponieważ otrzymują wystarczającej ilości wilgoci z żywności.

Klippshpringerov sposobem na życie

nie Klippshpringery tworzą duże skupiska. Młode zwierzęta, nie znalazła partnera, wędrując samotnie, a starsze osoby żyją w parach. Potomstwo jednocześnie nie pozostawiając ich rodziców, więc springbuck rodzina może wyglądać jak małe stado 6-8 bramek. Sasso monogamiczne, a wierni swoim partnerem aż do śmierci.

Liczba miniaturowych antylopy

Ogólnie Sassi nie należą do gatunków wrażliwych zwierząt. Ich delikatna budowa ciała rekompensuje ostrożny i specyficzne siedliska niedostępne dla dużych drapieżników. Głównymi wrogami są klippshpringerov orły, lamparty, hieny, caracals, pawiany i duże węże. Człowiek też jest jednym z naturalnych wrogów małej antylopy. mięso klippshpringera jest bardzo smaczne, a jego futro było używane przed wiekami pakować siodło torby.

Do końca XIX - początku XX wieku, springbuck żywiec zniknął, są nawet hodowane w sztucznych warunkach, aby powrócić do natury. Dziś znaczenie gospodarcze tych zwierząt kopytnych znikome.