Hebrydy

Szorstki i groźny Hebrydy - królestwo wiatru i fal. Ale to na pierwszy rzut oka. Uważny podróżnik znajdzie tu specjalną romansu i piękna.

60 lat temu, Michael Robson zakochał się w kraju, gdzie nigdy nie było.

Zdjęć w czasopismach pobudziły wyobraźnię przyzwyczajeni do komfortu domu szkockiego chłopca i zaczął się wściekać dzikie wyspy, wznoszący kolczaste grzbiety na północno-zachodnim wybrzeżu Szkocji.

Hebrydy skinął mu Michael Robson, i odpowiadając na ich wezwanie, to przy pierwszej okazji, najpierw w wakacji szkolnych, a następnie w czasie wakacji, pozostawiając kontynentalnej Szkocji i pozwolił sobie na długie podróże: w autobusach, małych łodzi i statków - i więcej spacer po archipelagu. Sięgnął górzystą Isle of Skye, na torfowiskach i zatok morskich i wyspy Lewis, Harris, a następnie przeniósł się przez wiele kilometrów przez ocean do maleńkiej skalistego brzegu, gdzie sto lat wcześniej, porzucając ich zbudowane z kamiennych domów, wszyscy ludzie w lewo ...

Wewnętrzna i Hebrydy Zewnętrzne - ponad pięćset wysp i wysepek. Często jest mglisty i deszczowy, prawie ciągle wieje elementy morskie wokół tak zmienny, że nawet najbardziej doświadczony kapitan może doświadczyć strachu wiatr i. W tych morzach wszystkie zmienne: około godziny wymiarowe jedwabiste trzepotanie fale piercing niebieskie tropikalne kwiaty zastąpione szybkim atakiem ołowiu wałków piankowych.

Przez tysiące lat ludzie byli tu gorzka walka o przetrwanie. Jednak mimo trudnych warunków, Celtów i Wikingów, a po nich Szkoci i Anglicy próbowali chwycić niektórych lokalnych banków. Dzisiaj zamieszkany tylko kilkadziesiąt Hebrydów. „Jest to prawdziwe wyzwanie losu - mówi Robson. - Niektórzy turyści te miejsca wydają się puste i zimne, ale one są, moim zdaniem, tylko mimochodem wyglądać ".

Historia znała czas, kiedy wyspy nie zwracał uwagi. A dlaczego? Samuel Johnson, słynny London intelektualnej i pasjonat XVIII, powiedział, że mieszkańcy południowej Brytanii wiedział o nich nie więcej niż „Borneo czy Sumatra.” Jeśli te wyspy są zazwyczaj określone, to niekoniecznie w związku z kwestią ich rozwoju: ziarno nie powinno być uprawiane? Co wyodrębnić minerałów? Ile osób może karmić niektóre z ziemi i co wynajmuje mogli przynieść właścicielom? Sam Samuel Johnson głównie wypełniał dzienniczek jego podróż do skarg Hebrydy trudności i trudnych warunków, w jakich przyszło mu żyć. Mimo narzekania Johnsona, szybko zakorzenił nowa postawa to nie jest raj. myśliciele oświecenia, szczególnie szkocki filozof David Hume i geolog James Hutton, starając się pozbyć swoich współczesnych kult władzy, twierdził, że świat trzeba uczyć się przez działanie, a nie opierając się na dowodach starożytnych geografów i świętych. Oświecenie nie patrzeć na naturę jako dziki elementu, to było dla nich podręcznik życia na Ziemi. A niektóre z najbardziej tajemniczych stron podręcznika zostały odczytane na Hebrydów.

Film: Dzika Szkocja: Hebrydy (seria 4)

W roku 1800, przyrodnik Robert Jameson (późniejszy University of Edinburgh studiował Karol Darwin) wydał dwutomowe „mineralogii szkockich wyspach.” Na wyspie Islay, Jameson znaleźć depozyty powłoki, które znajdują się powyżej linii przypływu „to dowodzi - pisał. - że morze ustąpił z ziemi”

Współcześni naukowcy wiedzą, że te prehistoryczne plaże, na wzniesieniu 35 m npm - świadkami ostatniego zlodowacenia. Jako 15 tysięcy lat temu obejmował wyspę topniejących lodowców, uwalniając go od gigantycznego lodowca okładce, ziemia była naga, a na koniec stara linia przybrzeżna jest wysoka i stale rośnie nad morzem.

Na Isle of Skye, Jameson powiedział, że być może „w jakimś odległym okresie był narażony na monstrualnych wahaniom.” Kolczasty łuk grzbiet Czarnego Culzean, dochodząc do 100 metrów nad poziomem morza, jest w rzeczywistości pozostałością wulkanu. Jej elementy zewnętrzne już dawno zniknął, odsłaniając głęboką dziurę z magmy, która przepuszcza tutaj 60 milionów lat temu.

Być może najbardziej imponujące miejsce w Hebrydów - olbrzymi krąg kamiennych filarach w Kalanishe nad brzegiem Loch Roag na Lewisa Island. Wzniesiony 4500-4900 lat temu, kompleks kalanishsky, prawdopodobnie dużo starsza niż koła środkowego u słynnego Stonehenge. Wiarygodne informacje o budowniczych tych struktur jest bardzo mały, nie ma wątpliwości, tylko ich umiejętności techniczne. Wyspa jest usiana kamieniami stałych i innych, a także kurhany, murów obronnych i silnych umocnień z epoki żelaza - większość z nich od Lewisa gnejs. Wyblakły ruiny kamiennych domów - świadkowie brutalnych walkach na ataki lądowych i morskich piratów. Chłopów, pasterzy i rybaków buduje się z grubych bloków gnejs, ale czas nie oszczędził i kamienie.

Romans z ponurych ruin znaleziono gotową odpowiedź w sercu Scot Michael Robson, który był omawiany na początku opowieści. Starożytna tradycja, jak mówi, „często fantazyjne lub po prostu śmieszne, ale niosą ziarno prawdy.” „Każda dolina pamięta walkę, a każdy strumień - jego piosenka” - mawiał Sir Walter Scott, uwielbiony w swoich powieściach i wierszach dzikiej Szkocji. Nawet czysto racjonalne szkocki przyrodnik Robert Jameson zapewniał czytelników, że „ulegli uczuć, które powstają w sposób naturalny pod prysznicem ... ze wspaniałym odludnych krajobrazów, które nagle pojawiły się na jego oczach.”

W tych dniach brytyjski pomysłowość aby pobudzać rodzącej się rewolucji przemysłowej - i jej życie był hałas, brud i przeludnienia. Świat staje się coraz bardziej zmechanizowane i zurbanizowane, a natura stała się schronieniem, miejscem refleksji i źródłem wysokiej inspiracji stanie przekształcić uczucia i myśli.

Hebrydy jest niesamowite. Są to najcudowniejsze, co prawda, krajobraz został otwarty w 1772 roku przez angielskiego przyrodnika Joseph Banks. Idąc do Islandii przez Hebrydy, Banki zatrzymał się na małej wyspie Staffa i znajduje się w południowo-zachodniej części „dość niezwykłych kamiennych filarach.” Kto o nich wiadomo, że to - pozostałości gigantycznych erupcji wulkanicznych, że około 60 milionów lat temu, zaczął rozrywać dno Północnego Atlantyku. W jednostce badawczej, która porusza się wzdłuż wybrzeża, zaledwie kilka kroków od wzroku. Najwspanialszy była ogromna jaskinia morze, które banki nazwie Grota Fingala.

Fingal był bohaterem poematu rzekomo napisany przez starożytnego celtyckiego barda Ossian - brytyjski Homer - i przetłumaczone Scot James MacPherson. Ożywienia mityczną przeszłość, to epickie dzieło (które okazały się, niestety, w przeważającej części prac MacPherson) zapalenie romantyczny pociąg do czytelników niejasne i mistycznych wybrzeży Brytyjskiej północy.

Szerokie wejście do Jaskini Fingala tak wysoki jak w budynku sześcio-piętrowego jest otoczony przez wiele filarów jamy, która rozciąga się do 70 metrów w głąb morza, gdzie echo echem ryk fal. „W porównaniu z tym, - twierdził banków - zbudowany mężczyzna świątyń i pałaców - bezwartościowe”

Wideo: Photo Hebrydy

Oczywiście, Anglik popełnił żadnego otwarcia: Gaelic mówiących Wyspiarze od dawna słychać echa jaskini fal ryczące i nazwał go Ouham Binn lub melodyjna grota. Jednak popularność Banki był fakt, że jego sprawozdanie, które zostało przypisane cud Geologii modne wierszy Osjana, był postrzegany przez ogół społeczeństwa, a jaskinia zaczęła mówić w salonach Londynu.

Moment okazał się odpowiedni. Ilustrowane książki podróżnicze stał się tańszy. Poprzez zastąpienie płyt drukarskich na miększej stali miedzi możliwe stało się drukowanie większych ilustracje. Nowy ruch drogowy i żegluga ułatwiło wyjazdy do wysp. W czasie wojen napoleońskich, podróż na kontynent były praktycznie niemożliwe dla Brytyjczyków, a Hebrydy wydawało egzotyczne i - jeśli nie bać się ryzyka - dostępny.

Gdy brytyjski starannie badali tajemnicze mroczne Hebrydy, stało się jasne, że nawet najsilniejsze ludzie nie mogą przeżyć tutaj. Jednak na małych wyspach i klify w Kilda, która wznosi się na Północnym Atlantyku 64 kilometrów od wyspy North Uist, ludzie żyli ponad 4000 lat. Gdzieś około krętych brzegów Wsi Bay na Hirta, największa wyspa archipelagu, skulony małą społeczność. Wszędzie na stromych zboczach wypasu owiec. Na sztucznej wyspy naziemnych wzrosła skromne plony jęczmienia, owsa i ziemniaków. Skinny lokalny gleby są dokładnie wymieszane z bogatych w sole mineralne wodorostów.

Ale przez 1930, 36 mieszkańców przebywających tutaj były dość tego życia. Oni zaapelował do brytyjskiego rządu z prośbą o ewakuacji ich z wyspy przed zimą.

W zmechanizowanym świecie przyrody stała się rajem gdzie znajduje spokój i natchnienie.

29 sierpnia mieszkańcy St Kilda i większość ich zwierzęta zostały wysłane drogą morską do kontynentalnej części Szkocji. I zrobić wyspę w 1968 roku został uznany za Listę Światowego Dziedzictwa Witryny Komisję i objęte ochroną. Teraz stały się one własnością sonmische ptaków stad krąży wzdłuż urwisk. Ludzie, wręcz przeciwnie, stały się rzadkie tutaj bezpańskie gości.

W młodości, bohater naszej opowieści Michael Robson musiał przejechać 60 kilometrów otwartego morza na północnym Atlantyku, aby dostać się z Lewisem na samotnej wyspie w Rodanu - kolejny opuszczonych wysuniętych archipelagu. Leżącego na zewnątrz w jasne letnie noce, Robson słucha wołania ptaków gniazdujących na tysiącach Rhone rocznie. Przychodzi tu znaleźć ślady ludzi, którzy kiedyś żyli tutaj: zniszczony kamienny schron schronienie chrześcijańskich pustelników VIII wieku nagrobków wodzów i wojowników lub usunięciu młyńskie, które później mieszkańcy wyspy używane do mielenia skromny plon ziarna. Żadne z odizolowane od siebie społeczności Rhone nie trwała długo tutaj: surowe warunki z kolei złamał każdą z nich.

Zauroczony Hebrydy, Michael Robson 16 lat temu, on dokonał wyboru: osiadł na wyspie Lewis, otwierając go do publicznej wiadomości jego kolekcji książek, rękopisów i map przeznaczonych do szkockiej historii i folkloru. Ten samowystarczalny młodo człowiek z bezpośrednich niebieskich oczach doskonale zachowany ludzką postać, przeprowadzając wiele czasu na świeżym powietrzu, a wciąż jest pamięć nadzwyczaj retencyjnego.

Ale on nie jest już młody. Czasami, kiedy gesty Robson, mówiąc starożytną opowieść Hebrides, ręce trzęsły się lekko. Teraz Michael nie zrobił zbyt skomplikowany i długodystansowych podróży, ale nadal kontynuuje poszukiwania miejsc, które w przeciwnym razie byłyby zdawały pusty i zimny i pełen małym ukrytym znaczeniem dla niego.

„Istotą tych wysp może być osiągnięty jedynie w długim czasie - mówi Michael. - Szkoda, że ​​nie mam wystarczająco dużo czasu, aby dowiedzieć się o nich wszystkich, że chciałbym ".