Szalone mrówki współpracują transportu ciężkich ładunków

Naukowcy z Izraela okazało się, jak mrówki współpracować, aby przenieść duże kawałki żywności w ich gniazd. Ciężka praca sprawia, że ​​duża grupa mrówek, natomiast niewielką liczbą "zwiadowcy" To zarządza procesem i prowadzi je. Naukowcy uważają, że ten podział pracy - matematycznie doskonała równowaga między jednostką i podporządkowania.

Naukowcy skupili się na tzw gatunku szalone mrówki paratrechina longicornis, otrzymał swój przydomek z powodu chaotycznych, gwałtownych i, na pierwszy rzut oka, bezsensownych ruchów. Gatunek ten jest szeroko rozpowszechniony na całym świecie. Odkrycia dokonano poprzez analizę wideo, który jest stały, jak mrówki transportowania żywności (na przykład płatki kukurydziane).

Wyniki wykazały, że zachowanie szalone mrówki nie są bezcelowe, jak się wydaje. W rzeczywistości, to jest bardzo drobno zorganizowane.

W celu zapewnienia duży kawałek jedzenia w gnieździe, mała mrówka potrzebuje pomocy krewnych (fot Asaf Gal Ofer Feinerman).

"Grupa pracowników mrówki niezwykle wrażliwych pod względem ich lidera - mówi główny autor artykułu, dr Ofer Fainerman (Ofer Feinerman), fizyk z Instytutu Weizmanna w Rehovot. - Wydaje się, że mrówki indywidualizm nie jest zbyt popularna strategia: około 90% czasu powtarzają działania jego kolegów, a tylko 10% czasu, aby pokazać niezależność",

Oznacza to, że wszystkie mrówki pracują w tym samym zespole jako całości. W ten sposób unika się efektu "przeciąganie liny", W tym samym czasie, co do zasady, mrówka, która posiada informacje mogą zmienić wszystkie poczynania swojego zespołu.

"Lider w szalonym mrówka nie jest pewne osoby uprzywilejowane, nie jest bardziej lub silniejszy od drugiego - po prostu jest i ustawia sumie, w dobrym kierunku - mówi dr Fainerman. - interakcji i komunikacji w tym systemie jest tak silny, że mrówki zamów czuć nawet przez obiekt",

Tak więc, pomimo ogromnej liczby mrówki w zespole, nawigacja była tylko jedna osoba - lider, lub jak to nazywa, naukowcy, "zwiadowca",

Mrówki udało się przenieść obiekty do 16 centymetrów długości, ale trudno było uniknąć przeszkód (fot Ehud fonio Ofer Feinerman).

Aby sprawdzić swoją hipotezę, Dr. Fainerman i jego współpracownicy narażony mrówki serię ekstremalnych testów. Wśliznęli obiektów owadów, które przez ich wielkość znacznie przekroczone.

"Oczywiście, do przenoszenia dużych przedmiotów i będzie potrzebował dużo mrówek. Około tuzina osób na ogół ciągnie, na przykład, duża martwych owadów. A wszystkie mrówki odbierać sygnał z jednego lidera. Co do zasady, mrówka wie jak ominąć przeszkodę, ale brakuje mu siły, by zrobić sam pracę"- mówi naukowiec.

Kiedy mrówki wpłynęło kołach utylizacja krzemu (od 8 do 16 cm średnicy), zaczęli pchać je w jednym kierunku. Jednak przeciąganie zdobycz oni mogli tylko na gładkiej poziomej powierzchni - wokół przeszkód dla owadów stało się niemożliwe.

Mrówki łączą siły, aby wykonać zadania (fot Ehud fonio Ofer Feinerman).

Dr Fainerman wyjaśnił, że nawigacja działa najlepiej, gdy ludzie mają do czynienia ze średnich obiektów w odniesieniu do mrówki, czyli tych, których rozmiar jest mniejszy niż 1 centymetr średnicy. Te elementy po prostu przeciągnąć do gniazda.

W wyniku eksperymentu, naukowcy stwierdziła, że ​​mrówki podnoszenia doskonałej płatki owsiane, i, co dziwne, karmy dla kotów.

"Jeden z moich kolegów, Ehud fonio (Ehud fonio), przeniósł się do nowego mieszkania o tej samej chwili, kiedy przyszedł do nas w laboratorium. Tak więc, w jego mieszkaniu były mrówki, a gdy ujrzał, jak kradną kotów, - wyjaśnia naukowiec. - Następnego dnia przyniósł film. Okazało się to bardzo ciekawe zjawisko i zaczął eksperymentować. Prace nad tym projektem zajęło nam cztery lata",

Fainerman uważa, że ​​mrówka przejmuje zarządzanie czasem tylko z tego powodu, że zna właściwą drogę. Na tej samej jednostki dominującej ciągle się zmienia, czyli pozycję lidera w tym czasie mrówki. Naukowcy odkryli również, że aby osiągnąć maksymalną prędkość podczas transportu optymalną liczbę mrówek - 15 osób.

Artykuł naukowy Fainerman i jego współpracownicy został opublikowany w Nature Communications.