Dziury ozonowe prowadzić do akumulacji w wodach Antarktyki związanych węgiel

Wzrost C. nutti, żyjących w Morzu Rossa. „Oddział” A - próbkę 1903 dostarczane wyprawie mszywioły Skotta- w „wydobywa” ekspedycji „Odkrycie-2” w 1936 roku. (Ilustracja magazyn Current Biology).

Opis życia C. nutti są. Każda pojedyncza kolonia leży w komórce wapienną. Kolonia szybko wzrasta przez jakiś czas, dopóki nie pochłaniają wody planktonu jako „żywność sezon” końce, spowalnia wzrost kolonii do indeksowania. Pokarm dla C nutti alg planktonowych absorbują wody rozpuszcza się w niej dwutlenek węgla. Zatem mszywioły są wapień dla swoich kapsułek z alg.

Kolumny zewnętrzne C. nutti przypomina drzewo wapnem „oddziałów” - te „gałęzie” - kawałki koloniach - stopniowo zerwać i opadają na dno, dzięki czemu zapas stałym dwutlenku węgla. Faza intensywnego wzrostu na formie „drzewa” w kolonii mszywioły coś podobnego do słojów rocznych, które można określić jako wiek kolonii i czasu trwania okresu wegetacyjnego.

W 1901 roku ekspedycja brytyjskiego badacza polarnego Robert Scott sprowadzony z Antarktydy, między innymi instancjami polarnych flory i fauny okazów morskich kolonii mszywiołowej. W porównaniu do życia w kolonii Antarktyki Naukowcy odkryli, że w 1990 C. nutti wzrosła z coraz większą prędkością, niemal dwukrotnie tempo wzrostu w stosunku do okresu od początku XX wieku aż do 1990 roku.

Naukowcy z Wielkiej Brytanii przyszedł do paradoksalnego wniosku, że ta tajemnicza przyspieszenie jest możliwe ze względu na pojawienie się dziury ozonowej w atmosferze Ziemi.

Uszkodzenie warstwy ozonowej, według jednego z autorów prac Richard Barnes, reprezentujący British Antarctic Survey, prowadzi do wzrostu prędkości wiatru, krążących nad Antarktydą, który wieje lody i przyczynia się do intensywnego mieszania górnych warstwach wody, co z kolei stwarza korzystne warunki dla rozwoju fitoplanktonu.

Wzrost gęstości wód Antarktyki fitoplanktonu zapewnia intensywne mszywioły wzrostu i szybkiej akumulacji CO2 związany na dnie oceanu w tej strefie.